Les iconostases qui se dressent le long des routes de Grèce sont des signes dans le paysage qui rappellent un évènement particulier, un accident, une mort, un miracle ou un simple vœu.
Ce sont des lieux de mémoire.
Ouvrir une iconostase c’est entrer chez quelqu’un.
Chaque intérieur est unique mais au-delà de cette diversité on sent la survivance d’une plus ancienne ferveur et dans leurs pauvres icônes de carton c’est encore un peu de la riche iconographie byzantine qui se perpétue.
Ayant constaté durant ces dernières années la disparition progressive de ces iconostases, souvent abandonnées, ruinées, voire pillées, j’ai décidé, en y apportant des fleurs fraîches, d’en réanimer quelques unes avant qu’il ne soit trop tard.
Charles Weber
The iconostases that are erected along the sides of Greek roads are signs in the landscape which reflect on a particular event, an accident, a death, a miracle or a simple wish.
They are memory sites.
Opening an iconostase is like entering someone’s home.
Each interior is unique but beyond that diversity, one senses the survival of an older fervor and on those meager cardboard icons, an element of the rich Byzantine art of iconography is perpetuated.
Having observed in recent years the disappearance of these iconostases often abandoned, ruined or plundered, I have decided to put fresh flowers into some of them, to reanimate them before it is too late.
Charles Weber
Tα εικονοστάσια, στις πλευρές των αυτοκινητοδρόμων στην Ελλάδα, είναι σημάδια στο τοπίο που θυμίζουν ένα ιδιαίτερο γεγονός, ένα δυστύχημα, ένα θάνατο, ένα θαύμα η μία απλή ευχή.
Είναι τόποι μνήμης.
Ανοίγοντας ένα εικονοστάσιο είναι σαν να μπαίνει κανείς μέσα σε σπίτι. Κάθε εσωτερικό είναι μοναδικό, αλλά πέραν αυτής της ποικιλομορφίας νοιώθει κανείς την επιβίωση μίας αρχαιότερης ζέσης, και μέσα σ’αυτές τις φτωχικές εικόνες απο χαρτόνι διαιωνίζεται λίγο η πλούσια τέχνη της Βυζαντινής εικονογραφίας.
Έχοντας παρατηρήσει τα τελευταία χρόνια την προοδευτική εξαφάνιση των εικονοστασίων αυτών, συχνά εγκαταλειμμένα, ερείπια η λεηλατημένα, αποφάσισα να τους προσφέρω λίγα φρέσκα άνθη για να αναζωογονήσω μερικά από αυτά, πριν είναι πλέον πολύ αργά.
Charles Weber